آگوستین پیو باریوس(Agustín Pío Barrios) پنج می سال ۱۸۸۵ در جنوب پاراگوئه متولد شد و در هفت آگوست سال ۱۹۴۴ در سن‌سالوادور در کشور ال‌سالوادور درگذشت. در نظر بسیاری، باریوس بزرگترین گیتاریست-آهنگساز عصر خود بود. از این نظر، فراموشی و بی‌توجهی به موسیقی او بیش از سه دهه پس از مرگش عجیب به نظر می‌رسد.
در اواسط دهه‌ی ۱۹۷۰ ویراستهایی کامل از آثار او آشکار و مطالعه‌ی موسیقی او در جهت تقویت و تکمیل رپرتوار سنتی برای نسل‌های جوانتر گیتاریست ممکن شد. این احیا بر می‌گردد به سال ۱۹۷۷ و انتشار یک آلبوم از جان ویلیامز که به طور کامل به موسیقی باریوس اختصاص داشت و باعث تجدید شناخت از گیتاریست فراموش شده‌ی آمریکای لاتین شد. امروزه موسیقی باریوس به طور متناوب توسط هنرمندان طراز اول اجرا می‌شود و مورد استقبال مخاطبان در سرتاسر جهان قرار دارد.
به عنوان یک جوان، باریوس هرگز به شکل رسمی در کنسرواتوار تحصیل موسیقی نکرد و دبیرستان را هم فقط تا سال دوم ادامه داد. او زندگی را از راه نوازندگی گذراند و مهارت خاصی در هیچ حرفهای جز نواختن گیتار و ساختن موسیقی نداشت. اقتضای زندگی در مقام نوازنده باعث سفرهای متوالی باریوس شد به طوری که او هرگز در یک کشور خاص به مدت طولانی اقامت نکرد. او دوره‌های ممتد در برزیل(۱۹۳۹-۱۹۴۴)، اروگوئه(۱۹۱۲-۱۹۱۵، ۱۹۱۹-۱۹۲۷) و ال‌سالوادور(۱۹۳۹-۱۹۴۴) زندگی کرد.
در هیچ یک از این مناطق او اقدام به تاسیس کنسرواتوار یا انتشار منظم موسیقی خود نکرد. او تنها یک بار در سال ۱۹۳۴ از آمریکای لاتین خارج شد؛ در این سفر او از اروپا دیدن کرد و ۱۵ ماه را آنجا گذراند، اما هدف همیشگی‌اش که رسیدن به ایالات متحده بود هرگز به سرانجام نرسید. یکی از پراجراترین آثار باریوس مطمئنا La Catedral (کلیسای جامع) است که در سال ۱۹۲۱ ساخته شده است. سال‌ها بعد او پرلود (Preludio) دلنشینی را بر آن افزود تا این اثر مثالی از بهترین کارهای او باشد. باریوس این قطعه را درکنسرت‌ها بسیار بیش از دیگر آثارش به صورت مکرر اجرا می‌کرد و این موضوع بیانگر شهرت این اثر در اجراهای عمومی است.
پرلود، با زیر عنوان Saudade (نوستالژیا) در سال ۱۹۳۸ در هاوانا نوشته شد؛ در آن دوره سلامتی باریوس دچار مشکل بود و این مساله با فقر مالی و فشارهای ناشی از زندگی زناشویی پیچیده‌تر نیز شد و شرایط سختی را رقم زد. پرلود غلیان آن چیزی است که او در دل داشت و نشان دهنده‌ی حسرت او بر لذت و آسایش روزگار گذشته است. او La Catedral را همراه با پرلود برای اولین بار در ۲۵ جولای ۱۹۳۸ در ال‌سالوادور نواخت.
باریوس عمیقا بتهوون را تحسین می‌کرد و در اوایل کارش «منوئه در ر ماژور» معروف را برای گیتار تنظیم کرد و منظما در کنسرتهایش نواخت. همچنین او منوئه‌هایی از فرناندو سور را اجرا کرد. این هم‌ذات پنداری با استادان قرن نوزدهم بی‌شک الهام بخش شش منوئه‌ی او بود.
باریوس موسیقی گیتاریست و آهنگساز بزرگ اسپانیایی، فرانسیسکو تارگا( ۱۸۵۲-۱۹۰۹) را حدود ۱۹۱۷ کشف کرد و بسیار او را تحسین کرد. در تصدیق اهمیت آثار استاد اسپانیایی در رشد گیتار، باریوس می‌گوید:« بدون تارگا، ما نبودیم».
او همواره آثار تارگا را در کنسرتهایش اجرا می‌کرد و کاپریچیو عرب(Caprichio Arabe) را در دو مناسبت مختلف ضبط کرد. در ۱۹۳۹ در گواتمالا، باریوس مجموعه‌ای متشکل از شش واریاسیون را بر روی اثر مشهور تارگا، Lagrima، ساخت؛ این اثر باریوس، از نظر پیچیدگی دارای سطح ویرتئوز است و در بردارنده‌ی تِم، آرپژ، آباژیاتورا، ترمولو، هارمونیک‌های ملودیک و دیگر تمهیدهاست. واریاسیون بر روی تمی از تارگا یکی از حرفهای ترین آهنگسازی‌هاست که بیانگر وقف یک عمر و تسلط بر سازی است که او به آن عشق می‌ورزید.
El Ultimo Tremolo by Agustin Barrios.Performed by Manuel Sanchez Rier
Recorded at Siccas Guitars
- مترجم: بابک ولی پور
- منبع: naxos.com
