پرلود شماره یک
روزی ویلالوبوس پس از کنسرت‌های بسیار در اروپا به برزیل برگشت و تصمیم گرفت برای مدتی طولانی گیتار را کنار بگذارد چون از گیتار دل‌زده شده بود و به مدت سیزده سال نه اجرایی با گیتار داشت و نه اثری برای آن نوشت. ولی با نوشتن پرلودها به گیتار بازگشت و پس از وقفه‌ای طولانی در خلق اثر برای گیتار، مجموعه‌ی پرلودها را برای این ساز نوشت. این پرلودها تصاویری متفاوت از کشورش برزیل هستند.
پرلود شماره یک: این پرلود تصویری از مناطق کوچک و روستایی برزیل ارائه می‌کند.
کوشکین در مورد او می‌گوید: من همیشه فکر می‌کردم ویلالوبوس مثل موتسارت می‌نویسد؛ یعنی قطعه یک بار نوشته می‌شود و تمام؛ سپس قطعه‌‌ی بعدی شروع می‌شود. شاید در غیر اینصورت نوشتن این تعداد اثر غیرمنطقی به نظر برسد و در واقع او از نظر فیزیکی توانش را نداشت که با این تعداد کار، وسواس هم به خرج داده باشد. (او بیش از دوهزار یا سه‌هزار اثر نوشته است.) تا اینکه پارتیتور پرلود شماره یک به دستم رسید، عجیب بود! تم با وسواس زیاد کاملاً مشخص شده بود، نقشه‌ی هارمونی قطعه و فضای مورد نظر ویلالوبوس در صفحه‌ای جداگانه به طور دقیق و کامل نشان داده شده بود. در این پارتیتور شما قدم به قدم با خود ویلالوبوس حرکت می‌کنید و جلو می‌روید.
این موضوع نشان می‌دهد ویلالوبوس با دقت و وسواس زیادی کار می‌کرد. در پرلود شماره یک، احساس ملودی شبیه به ویولنسل است تو گویی ویلالوبوس آن را با لحنی به تمامی دراماتیک برای ویولنسل نوشته است. شاید بتوان آن را به بومی‌های آفریقایی برزیل نسبت داد.
در بخش دوم پرلود، یک رقص سرزنده روستایی شنیده می‌شود که فضایی کاملاً شاد و از خود بیخود شدن را نشان می‌دهد و پس از آن دوباره بازگشت به ابتدای پرلود را می‌شنویم.
سختی اجرای آن یک دیدگاه خاص است و برای اجرای آن باید دیدگاهی خاص داشت. نوازنده‌های اروپایی طبق عادت قطعه را به دو بخش ملودی و آکومپانی‌مان تقسیم می‌کنند؛ ملودی و همراهی! در صورتی که ویلالوبوس منظوری متفاوت دارد. خط همراهی، فضای ریتمیکی است که با ملودی رشد می‌کند و حتی در برخی لحظات بر ملودی پیشی می‌گیرد. دیگر اینکه زخمه زدن با ناخن آکسان ایجاد می‌کند و موجب تفکیک صدا می‌شود، در حالی که ویلالوبوس می‌خواهد قطعه یک نفس و پیوسته اجرا شود، پس آکسان جایگاه ویژه‌ای دارد و باید به آن توجه کرد.
پرلود شماره یک ویلالوبوس را با اجرای فابیو زانون با هم می‌شنویم:
حال و هوای قسمت همراهی به تمامی درخشان است و ویلالوبوس از فضای «می مینور» گیتار برای آن استفاده می‌کند که تا حد زیادی ثابت است و به صورت پدال خود را نشان می‌دهد؛ این بخش طرح ویلالوبوس از قطعه را به نمایش می‌گذارد. اجرای به تمامی درست و کامل فابیو زانون برای همه ما یک مدرسه است.
- پژوهشگر: نیکیتا کوشکین
- ترجمه: افشین ترابی
- ویراستار: صادق زمانی
