انتخاب قطعه‌ی مناسب
انتخاب قطعه‌ای که از نظر دشواری کاملا منطبق بر توانایی‌های ما باشد یکی از مهارت‌های مهم است.اگر قطعه‌ای را انتخاب کنید که بیش از حد دشوار باشد،به احتمال زیاد انگیزه‌ی خودتان را از دست می‌دهید و یا حتی ممکن است به کلی از نواختن دست بکشید.
در مقابل،اگر قطعه‌ای را انتخاب کنید که بیش از اندازه ساده است،خیلی راحت زمان ارزشمند تمرین روزانه‌تان را صرف کاری می‌کنید که نتیجه چشمگیری برایتان نخواهد داشت.
در واقع صرف زمان برای هر کدام از حالت‌های گفته شده در بالا،از بزرگترین اشتباهاتی است که یک هنرجو ممکن است مرتکب شود.
سه اشتباه رایج که معمولا هنرجوها را درگیر می‌کند عبارتند از:
1.تمرین نکردن، یا به قدر کافی تمرین نکردن.
2.عدم توانایی تمرکز درست و برطرف نکردن عوامل حواس پرت کن.
3.تمرین کردن قطعه‌ای که از نظر دشواری متناسب سطح نوازنده نیست.
تشخیص سطح درست
اغلب می شنویم که مدرسین موسیقی و نوازنده‌ها می‌گویند “همیشه روی اصول پایه ای کار کن”، اما این به آن معنی نیست که فقط روی چیزهای ساده کار کنیم.نوازنده در هر سطحی که باشد، می تواند موقع تمرین تکنیک های بنیادی،با افزایش دقت و تمرکزش، سطح دشواری را افزایش دهد و همواره استانداردهای خودش را بالاتر ببرد.به عنوان مثال ممکن است یک نوازنده پیشرفته را ببینید که ریتم خیلی ساده‌ای را با مترونوم می‌نوازد و تعجب کنید که چنین نوازنده‌ی چیره دستی زمانش را صرف چنین تمرینی می‌کند.اما بعد از این که ده بار آن تمرین را تکرار کرد، گرچه که هر ده بار ممکن است به گوش شما بی نقص باشد،ممکن است فقط یکی از آن‌ها برای خودش قابل قبول باشد.(چون استاندارد او با شما فرق دارد).
سوالی که اینجا پیش می‌آید این است که سطح دشواری مناسب، چه سطحی است؟
یک مقیاس از 1 تا 9 را در نظر بگیرید.
سطح 1 تمرینی می‌باشد که آنقدر غیر منطقی ساده است که اصلا مناسب شما نیست!
سطح 9 تمرینی می‌باشد که حتی اگر در گروه برترین نوازنده‌های گیتار دنیا هم بودید،باید کلی با آن کلنجار می‌رفتید!
به این ترتیب سطح 5 می‌تواند تمرینی باشد که دقیقا در حد شماست:برای نواختنش باید کمی دستتان را گرم کنید،بدون اینکه اشتباه چشمگیری داشته باشید یا با چند اشتباه کوچک، از پس نواختنش برمی‌آیید.
پس با قطعات سطح 3 و 4 دستتان را گرم کنید،قطعات سطح 5 را اجرا کنید و موقع تمرین خودتان را وادار کنید که به سطح 6 یا حتی 7 برسید.
هیچ وقت نباید خودتان رو مجبور کنید که به سطح 8 یا 9 برسید.تنها راهی که می‌توانید به این سطوح برسید این است که آنقدر تمرین کنید که چیزی که از نظر دشواری برای شما در سطح 8 قرار داشت،حالا به پله‌های پایین‌تر این نرده‌بان آمده باشد و در محدوده دسترسی شما قرار گرفته باشد.
بهترین سطح دشواری برای تمرین احتمالا جایی است روی پله‌های 6 و 7 .این تمرینی است که برای نواختنش نیاز به تمرکز و توجه دارید و در نواختنش کلی اشتباه خواهید داشت.اما لذت نواختن و اوج گرفتن با آن خیلی فریبنده است.این همان سطح ایده‌آل است که باید زمان تمرینتان را صرفش کنید.
روند تمرین
موزیسین‌ها هیچ وقت تمام زمان تمرینشان را صرف یک سطح معین نمی‌کنند.شاید بد نباشد که از سطوح 3 و 4 به عنوان تمرین سریع برای گرم کردن استفاده کنید.زمانی را صرف قطعات سطح 5 کنید تا از بابت مهارت و اعتماد به نفستان مطمئن شوید.اما انرژی و زمانی که روی سطوح 6 و 7 می‌گذارید چیزی است که کمیت و کیفیت و میزان پیشرفتتان را مشخص می‌کند. پس خودتان را موظف کنید به اینکه تا جایی که می‌توانید در این محدوده قرار بگیرید و بعد شاهد این باشید که چطور نواختنتان به سطوح بالاتر و بالاتر صعود می‌کند.
- ترجمه شده بصورت اختصاصی برای مجله هنر کلاسیک
- مترجم: نازنین امیرعبدالهیان
- منبع: hubguitar.com
